çok uykum var, günlerdir, haftalardır. kalkıp yatağıma gidebilsem kafamı yastığa koyar koymaz uyuyabileceğimden de adım gibi eminim ama beceremiyorum bir türlü. oysa uyuyup saatlerce uyanmamayı diliyorum. hafta sonu dahil yapılacak iş, katılınacak toplantı olmasa...çok yoruldum ben artık. işe gitmek, diğer işlerin ucundan tutmak zor gelmiyor aslında. en azından bedensel yorgunluklarım beni zihin ve ruh yorgunluğum kadar rahatsız etmiyor. bu klişe cümleleri kurmaktan da ölesiye nefret ediyorum ama durumu ifade etmenin başka bir yolu yok.
ağlamaklı oluyorum günlerdir. pazartesi ve bugün (20.02.2009) daha yoğundu. haftanın ortası nispeten rahat geçti. ağlama ihtiyacına en büyük ve geçerli sebep "yalnızlık" hissi. öyle yalnız hissediyorum ki...beni anlayacağını bildiğim biri ile konuşmaya ihtiyacım var. bu kişi aynı zamanda sıkıntılarımla boğmadığım biri olmalı. aynı sıkıntılardan bahsedip insanları yormaktan da usandım. dahası, utanıyorum . kaç yaşına geldim (kaç :)), hala bu çıkmazlara düşüyorum. yaşadıklarımdan bir bok öğrenmiyorum ben. hayatımı mütemadiyen zorlaştırıyorum. o zorluk esnasında da koyveriyorum kendimi, dağılığ gidiyorum. motivasyon yok, konsantre olamıyorum hiçbir halta. kafam dağınık, ne film izleyebiliyorum ne kitap okuyabiliyorum. inisiyatif koymaktan acizim. kendime bakmıyorum. ne yapıyorum ben ya? pfff....
3 olmuş saat. gebereceğim yakında uykusuzluktan. şu sigarayı bitirip yatmalı. 1 de toplantı var :( güzel, keyifli bir kahvaltı istiyorum, öğlene kadar uyuyamam ondan sebep. gitmesem mi? herhangi bir yaptırım yok çünkü ama verdiğim sözü tutmamış olacağım, bana yakışmaz ...
söyleyemediklerim...meşru göremediğim, belki de görmemi istemediği biri ile bir "şey" var aramda. hayır, evli değil. bildiğim kadarı ile kimseyi kıracak, kimseye zarar verecek bir durum da yok ama benim sınırlarım, korkularım ve elbette gururumun da etkisi ile bir garip vaziyette başladı, öyle de devam ediyor. beynimde, evet, "filler sikişiyor". sürekli bir savaş. kimsenin, hiçbir fikrin galip gelmediği bir savaş. çok daha fazla özel hissetmeye ihtiyacım var. neden izin veriyorum sürüp gitmesine? bilmiyorum. rutini bozmak adına belki... ya da korkular...
buradan girişi yapmış olayım. sigaramda son bir nefes kaldı. bitirip gideceğim ama devam ederim. etmeliyim. anlatmaya. çatlayacağım yoksa!